جهرمی

خواستم مطلبی رو اختصاص بدم به زیاده‌گویی امّا این حدیث از امام حسین علیه‌السّلام خودش یه دنیا مطلبه:

چیزی که از ارزشتان بکاهد، بر زبان جاری نکنید.

یکم انار رو توی دستام براش دون کردم و بهش تعارف می‌کنم، با دو دستانِ کوچیکش دونه‌ها رو بر می‌داره امّا فقط دو تا دونه کف دستم باقی مونده. با دست راستش دونه‌ها رو بر می‌داره امّا باز دوتای دیگه از دستش میفته کف دستم. این بار با دست چپ امتحان می‌کنه و باز هم همین اتّفاق میفته. دفعۀ سوّم که با دست راستش امتحان می‌کنه سه تا دونه انار کف دستم می‌مونه :| فکر می‌کردم بی‌خیال می‌شه و انارهای داخل دستش رو می‌خوره و بعد میاد سراغ این سه‌تایی که باقی مونده امّا راستش حرص بچگیش این اجازه رو بهش نمی‌داد.

یه فکر جدید می‌زنه به سرش و دونه‌های هر۲دستش رو نگه می‌داره و این بار با دهانی باز میاد سمت دستم و اون ۳تا رو با لب‌هاش می‌زنه بر بدن و می‌ره سراغ دونه‌های توی هر۲دستش :|

بنظرم یکی از سوالاتی که هر وبلاگ‌نویسی از خودش باید بپرسه اینه:

قالبم چطوره؟ به دل می‌شینه؟

اگه جواب منفی هست، هرطور شده فکری به حال قالب کنیم :)

هرکسی با توجّه به دیدگاه‌های خودش یه سری تعاریف برای وبلاگ و وبلاگ‌نویسی در نظر می‌گیره که نشون‌دهندۀ اینه که وبلاگ تعریف مشخصی نداره و هر فرد می‌تونه مطابق با سلیقۀ خودش وبلاگ‌نویسی کنه. امّا قصد دارم سلسله مطالبی رو در مورد قواعد وبلاگ‌نویسی بنویسم که احساس می‌کنم اگه رعایت بشن قطعا فضای زیبا و حرفه‌ای‌تری رو برای خود و مخاطبینمون رقم خواهیم زد.

قرار نیست قانونی وضع بشه و یا مخاطب رو به کاری اجبار کنم، فقط قراره یک سری مطالب از روی تجربه نگارش بشه و هرکسی مختاره اونها رو رعایت کنه یا نه :)

روزی بزرگی به فرزندش گفت: پسرجان! بر تو باد به خاموشی طولانی؛ زیرا پشیمانی برای خاموشی طولانی، یک بار است و این بهتر است از پشیمانی‌های مکرّر به خاطر پرحرفی. پسرم! اگر سخن از نقره باشد، سزاوار است که خاموشی از طلا باشد.